Choroba psychiczna czy zdrowy tryb życia? W kanony piękna dzisiejszych czasów wpisuje się szczupła sylwetka i nienaganny wygląd. Dbanie o siebie stało się popularne już na początku XXI w. Wraz ze wzrostem popularności “fit -blogerek”, rosła liczba kobiet chcących żyć i wyglądać w identyczny sposób. Przeważnie były to kobiety młode, często nastolatki, co zaczynały swoją przygodę ze “zdrowym odżywianiem” już w wieku szkolnym.
Zazwyczaj zaczynało się niewinnie, od wykluczenia z diety słodyczy i słonych przekąsek. Niebezpieczeństwo pojawiało się wtedy, gdy z codziennych posiłków odrzucone zostały wszelkiego rodzaju tłuszcze zwierzęce, jak i roślinne. Chude mięso nagle stało się niezdrowe, a owoce tuczą, bo posiadają przecież cukier.
KIEDY ZACZYNA SIĘ GROŹNA OBSESJA?
Wtedy, gdy obsesyjna niechęć do jedzenia staje się panicznym lękiem przed utyciem. Chociaż tak naprawdę osoba jest bardzo szczupła i normalnie odczuwa głód, prawie nic nie je, ponieważ widzi siebie jako otyłą. Obraz własnej sylwetki staje się zniekształcony, ćwiczenia stają się coraz bardziej intensywne, a ilość spożywanego pokarmu ograniczana jest do minimum. Cała ta obsesja na punkcie jedzenia sprawia, że waga staje się w końcu niebezpiecznie niska, a zdrowie poważnie zagrożone.
CZY TO JUŻ ANOREKSJA?
Niektórzy specjaliści od zaburzeń odżywiania, twierdzą że anoreksja dotyczy dziewczyn ambitnych, bardzo wrażliwych, z niskim poczuciem własnej wartości. Narzucane sobie twarde zasady w przyjmowaniu pokarmów są po prostu wyrazem buntu, sposobem przejęcia kontroli nad własnym życiem.
Nie jest to jednak do końca prawdą. Często przyczyna leży w drastycznej zmianie stylu życia, bądź w wyniku stresującego wydarzenia. Osoby żyjące w rodzinach dysfunkcyjnych, w których występuje alkoholizm, przemoc, bądź podobne zaburzenie, są bardziej narażone na rozwój zaburzeń odżywiania.
Anoreksja to przede wszystkim obsesja na punkcie jedzenia, a nie wstręt do niego. To chorobliwa chęć bycia chudym, nie szczupłym. To rodzaj autodestrukcji psychicznej i fizycznej, przy której niezbędna jest pomoc specjalisty, często też szpitala psychiatrycznego.
JAK POMÓC?
Przede wszystkim, na samym początku należy doprowadzić daną osobę do osiągnięcia zdrowej, prawidłowej masy ciała. Włączyć terapię rodzinną, i być pod stałą opieką lekarza, oraz psychiatry.
Trzeba wyeliminować strefę komfortu osoby cierpiącej na zaburzenia odżywiania. W przypadkach skrajnych anoreksji stosuje się również hospitalizację oraz karmienie dojelitowe. Skuteczność terapii i leczenia zależy niestety wyłącznie od osoby chorej, i jej chęci powrotu do zdrowia.
Niektóre osoby wracają do normalnej wagi po jednym epizodzie anorektycznym, u innych problem powraca w wielokrotnie.
JAK UNIKNĄĆ ZABURZEŃ ODŻYWIANIA?
Nie ma konkretnych porad, jak wystrzegać się anoreksji. Zdrowy tryb życia, to nie obsesyjne odchudzanie się, i wyniszczanie. To dostarczanie organizmowi tego, co dla niego dobre, wzmacnianie go, a nie osłabianie.
Najlepszym jednak przepisem na uniknięcie zaburzeń odżywiania, jest po prostu pokochanie siebie, i akceptacja własnego ciała w całej okazałości.
